The Bob Graham Round deel 3 - Nu of nooit
Lopen in het prachtige Lake District, UK
The Bob Graham Round blijft tot de verbeelding spreken.
Ook na pech, tegenslag en onzekerheid blijft de aantrekkingskracht van de ronde groot. We beginnen het gebied beter en beter te kennen, al blijft navigeren moeilijk, zeker bij slecht weer. We hebben er een goed trainingsjaar opzitten met weinig tegenslagen. Wanneer de vermoeidheid wat weg kan ebben, staat de fitheid op peil. De reis is geboekt, de laatste rustige trainingssessie naar de top van Scafell Pike is ingepland en we hebben op de valreep een volledig team bij elkaar gekregen.
Staat het geluk aan onze kant deze keer? Zijn de weergoden ons gunstig gezind? Geraken onze begeleidende lopers op tijd op post? En geraken we terug in Keswick in minder dan 24u, over moeilijk beloopbaar terrein, zware beklimmingen en steile afdalingen?
Vrijdag 18 juli, 19.59u - Moot Hall, Keswick
Een rustige zomeravond, iedereen staat er rustig en gelaten bij. Maar onderhuids begint dan toch wat spanning te borrelen, een opwindende mix van nieuwsgierigheid, focus en alertheid.
In vergelijking met twee jaar terug, werd deze keer besloten om het nachtelijke startuur in te ruilen voor acht uur ’s avonds. Na een dagje geforceerde rust, wat ademhalingsoefeningen en de laatste mentale voorbereidingen namen we de tijd om de hele logistieke organisatie nog eens te overlopen, onze plannen en schema nog eens door te nemen en voor de 200ste keer het weerbericht te bekijken.
Nog 30 seconden, hoor ik Andy roepen. Samen met Sam beklim ik de trappen van Moot Hall. 10, 9, 8,..
Het lijkt Nieuwjaar wel…
De vele vertrouwde gezichten op het plein tellen af, we raken de deur aan en we zijn weg. Op weg naar een nieuw avontuur. Een nieuwe poging om The Bob Graham Round tot een goed eind te brengen en hopelijk opnieuw in Keswick te staan voor de klok 20u slaagt op zaterdagavond.
Wat vooraf ging
Opnieuw een top bereikt
Deel 2 kan je hier lezen:
https://www.bemoreactive.fit/nl/blog/bobgraham
De blessure die ik opliep in mijn hamstring herstelde vrij snel. Een paar weken later, op vakantie, liep ik met veel plezier de meters hoge Dune de Pilat op en af.
Sam had echter wat meer tijd nodig voor herstel. Al vorderden de renovatie werken ook op één been en kon hij uiteindelijk toch op het eind van de zomer met z’n gezin in het net verbouwde huisje intrekken.
Het doorzettingsvermogen om een Bob graham round tot een goed eind te brengen, kwam nu goed van pas om te revalideren. Geleidelijk aan kwam er verbetering, manken werd stappen en van wandelen ging het opnieuw naar lopen.
In de lente van 2024 werd toch wijselijk beslist om een nieuwe poging nog een jaartje uit te stellen om zo volledig op krachten te komen, jaren van slaaptekort in te halen, onszelf optimaal voor te bereiden.
May 2025, back to Cumbria
Wanneer wij als ‘laaglanders’ wat hoogtemeters willen trainen zijn we meestal genoodzaakt om creatieve oplossingen te zoeken (ik kan je er wel een aantal ‘leuke’ aanraden ;), eindeloze ‘hill repeats’ of saaie ’stair master’ sessies met uitzicht op een witte muur. We kunnen ook even naar de Vogezen, het zwarte woud of de alpen rijden. Maar de beste training blijft natuurlijk die op het terrein zelf.
Naast het op-en aflopen raak je vertrouwd met de omgeving, je kan de ruwe rotsen aanraken, de weersomstandigheden ruiken, de geschiedenis voelen en je voeten en enkels onder elke denkbare hoek uittesten.
Loopsessies op de route zelf werden uitgestippeld. Secties die nieuw waren voor Sam en delen van de route waar we meer vertrouwen nodig hadden. De combinatie van warme temperaturen, de trainingssessies van de afgelopen weken, de lange autorit van de dag voordien en het opnieuw kennismaken met het terrein maakten van dag 1 een flinke kluif om te verteren. Met amper een derde van de totale Bob Graham round afstand en ‘slechts’ 3000 hoogtemeters, kwamen we die avond uitgedroogd en met lege benen opnieuw bij ons tentje aan. Wat een feest :) Gelukkig konden we de volgende dag wat langer blijven liggen, er stond namelijk een avond tocht op het programma. Een route met als hoogtepunt de afdaling van de beruchte berg Blencathra.
Door het mooie, droge weer (met fantastische zonsondergang boven op Skiddaw) werd gekozen voor de meer technische route Halls Fell en niet voor de ‘veiligere’ Dodick Fells afdaling waar het twee jaar geleden mis ging voor Sam.We namen ruim onze tijd om de route te verkennen en vertrouwen te kweken in de verschillende mogelijkheden om de afdaling tot een goed eind te brengen. Na wat leuk, uitdagend klauterwerk zijn we zijn veilig beneden geraakt. En al hebben we de plaats van onheil niet opnieuw bezocht, toch voelde de afdaling als een overwinning aan. Een kleine overwinning want de grote test moet nog komen, exact 2 maanden later tijdens onze nieuwe poging om in de voetsporen van Bob graham en vele andere te treden.
Eerst werd nog even gedacht om er een uitgebreide ronde van te maken met 3 extra toppen, wat het totaal op 45 bergen zou brengen en het beter te laten matchen met mijn 45 levensjaren, maar na verkenning werd wijselijk besloten om tot de essentie te blijven en zo onze poging het meest kans op slagen te geven.
Voor ons 3de dagje trainen in The Lake District en onze vermoeide benen nog wat extra te teisteren hadden we nog wat extra hoogtemeters voorzien, met als afsluiter een duik in het prachtige Buttermere meer.
We zijn er klaar voor!
Week na week voel ik me sterker worden, de trip naar Engeland gaf vertrouwen en ook mentaal was ik stilaan klaar om af te zien, door te zetten en hopelijk ook wat te genieten onderweg.
Maar naast een onverzettelijk doorzettingsvermogen, ijzersterke wilskracht, een liefde voor natuur, passie voor de sport en nederig respect voor de locale geschiedenis en traditie van het Fell runnen gaan er ook weken en maanden van planning aan vooraf. Gelukkig konden we opnieuw rekenen op de hulp van mijn goede vriend Jamie, maar toch bleek het dit keer veel moeilijker te zijn om voldoende lopers bij elkaar te krijgen. Lopers met kennis van terrein, lopers met passie en grit, lopers met Bob Graham ervaring.
Voor een succesvolle Bob Graham ronde heb je immers getuigen nodig die netjes de tijd noteren wanneer je als loper elke top (42 in totaal) met je hand of voet aanraakt. Voor het gemak verdeel je de hele route (106km) in 5 delen of 5 ‘legs’ die netjes afgebakend worden door een straat overgang waar de bevoorrading kan plaatsvinden. Je gaat dus op zoek naar geoefende ‘avonturiers’ die je gedurende een hele leg begeleiden.
Net op de valreep kregen we toch nog een top team bij elkaar, 7 mensen voor bevoorrading en 7 lopers voor onderweg. De absolute minimum maar als er nu niets misgaat, net genoeg om ons erdoor te helpen.
Vrijdag 18 juli, 20u - Leg 1 Keswick - Threlkeld
Zonsondergang op Skiddaw
Off we go, geen startboog, geen startschot of talrijk deelnemersveld (al is er nog een kandidaat, John, die net als ons ook om 20u vertrekt) maar wel familie en vrienden die ons toejuichen Ook Andy en Ry (my name is Ry en Ry zou een weekje later 2de eindigen in de befaamde Lakeland 100mijl race) staan al klaar, onze begeleidende lopers voor leg 1. We vertrekken voor een nieuw avontuur, een lange tocht over bergen en door dalen, met stormachtige weersvoorspellingen, de nacht en Blencathra tegemoet.
We mogen onszelf weeral gelukkig prijzen met 2 fantastische kerels. Andy die reeds meerdere Bob graham kandidaten naar succes heeft geleid en Ry die we grappig genoeg enkele dagen eerder toevallig ontmoet hebben op weg met Oskar naar de top van Stafell Pike.
Twee lopers met tonnen ervaring en die bovendien aangenaam gezelschap blijken te zijn. Het eerste stuk verloopt vlotjes, opnieuw zijn we getuige van een wondermooie zonsondergang eens we de eerste top,Skiddaw bereikt hebben. Great Calva volgt al snel, nog maar 40 bergen te gaan :)
Wanneer het daglicht helemaal verdwenen is is Blencathra aan de beurt, volledig in het donker wordt na enig overleg opnieuw gekozen om via Halls Fell af te dalen. Het tempo gaat omlaag en de handen worden uit de mouwen gestoken om de voeten te ondersteunen en de steilere stukken naar beneden te klauteren. Met de ervaring van Ry op kop en de nuttige tips van Andy staan we een goed half uur later alweer op de begane grond. Sam is nu officieel verder geraakt dan 2 jaar geleden en wordt gevierd met gejuich en een high 5. Het vertrouwen in onze gidsen, de verkenning 2 maanden terug en de ontspannen maar alerte sfeer maakten van deze afdaling een hoogtepunt.
Mooi op schema en nog steeds fris van geest en benen bereikten we onze eerste bevoorrading waar Carrie ons stond op te wachten samen met Simon en Andrew, onze nieuwe begeleiders.
Oskar en Margo waren ook op post en als volleerde crewleden vervulden ze hun belangrijke rol met glans. Zeven minuten later, opnieuw voorzien van drank en voeding, een vers tshirt en met zin in meer Fells stonden we gereed voor deel 2.
Vrijdag 18 juli 2025, 23.42u - Leg 2 Threlkeld - Dunmail raise
Elke top even aanraken met de hand of je voet
Opnieuw op pad met één van de vele Simon’s (zie vorige blog), altijd fijn om opnieuw bij te praten.
Het wisselen van lopers brengt altijd wat aangename afleiding met zich mee, naast een enorme fysieke en mentale uitdaging is de Bob Graham round ook een heel sociale gebeurtenis waarbij iedereen altijd voor je klaarstaat om je bij te staan, extra water te dragen, de poortjes van de schapenweide te openen en je erop te wijzen dat het weeral tijd is om iets te eten.
Het is dan ook een fantastische manier om nieuwe mensen te ontmoeten met een gedeeld enthousiasme voor de natuur en een passie voor lopen, bewegen, fysieke- en mentale uitdagingen.
Sam: Andrew, heb jij de Bob Graham round eerder gedaan?
Andrew: Ja hoor, maar dan als onderdeel van een triathlon
Ken: …?!…
Leg 2 wordt samen met Leg 5 beschouwd als de ‘meest beloopbare’ delen van de ronde. Dat is ook de reden waarom we gekozen hebben om dit deel in het donker af te werken. Stap voor stap prijzen we onszelf gelukkig dat het tot zover is droog gebleven. De maan verstopt zich achter een aantal sluierwolken maar toch zie ik de weerspiegeling ervan in één van de talrijke meren. Het is nog wat vroeg voor hallucinaties dus voor alle zekerheid vraag ik toch maar even rond of de anderen dit ook gezien hebben. We blijven vlot op schema, piek na piek wordt afgevinkt. En ook al hebben we er om en bij 2500 hoogtemeters opzitten, de benen vertonen nog niet al te veel tekenen van vermoeidheid.
Blijven eten daarentegen verloopt na middernacht wat moeizamer. Je geraakt er maar niet aan gewoon gewoon om iedere 45 minuten nachtelijke snacks naar binnen te werken en de maag laat van zich horen. Bij mezelf viel het nog redelijk mee. Met kleine hapjes en vloeibare voeding kreeg ik de maagkrampen vrij goed onder controle. Sam begon meer last te krijgen en voldoende eten binnenkrijgen werd moeilijker en moeilijker. Wanneer je zo’n 600kcal per uur verbruikt is het van groot belang om voldoende energie te blijven bijtanken. Maar wanneer het lichaam tegenpruttelt is het ontzettend moeilijk en kost het ook nog een energie om hiermee om te gaan. Als mens heb je gelukkig wel wat reserve om op te teren.
Bergtoppen met heroïsche namen zoals Clough Head, Helvellyn en Raise werden afgewisseld met wat zachter klinkende namen zoals Nethermost Pike en Dollywaggon Pike. Maar onderschat ze niet, om leg 2 tot een goed einde te brengen moet eerst nog Fairfield overwonnen worden. Langs de ene kant ziet die er zacht en door gras bedekt wat donzig uit maar langs onze kant waan je je in de alpen. Losse stenen, rotsen en steile stukken omhoog en wanneer je eindelijk bovenkomt moet je nog een stukje doorlopen om de eigenlijke top te bereiken. Wat een leuke verrassing.
2de bevoorrading, Dunmail Raise
We zijn ruim 8 uur onderweg wanneer we leg 2 tot een goed eind brengen.
Aan de horizon komt een nieuwe dag piepen en ook nu staat ons bekwaam bevoorradingsteam klaar.
Kate en Hanna hebben hun nachtrust opgeofferd om ons opnieuw van de nodige hapjes, drankjes en aanmoedigingen te voorzien.
Met nog wat slaap in de ogen stond onze vriend Jamie klaar om over te nemen van z’n broer Simon en Andrew die ons fantastisch door de nacht heen geloodst hebben.
Zaterdag 19 of Juli 2025, 4.32u - Leg 3 Dunmail raise - Wasdale
Zonder hoofdlamp beginnen we met net iets teveel enthousiasme aan de steile beklimming van Steel Fell. Recht op recht naar boven, een stevige kuitenbijter. Leg 3 is het langste, meest gevarieerde gedeelte van de route. Uitdagend maar ook prachtig. Weg van de bewoonde wereld. Van drassige moerasgebieden tot rotsachtige stukken die je aan het hooggebergte doen denken. Sam’s maagpijn werd er helaas niet beter op en het werd steeds moeilijker om de opgebruikte energie te vernieuwen.
‘Nu niet struikelen’, zei Jamie met een glimlach. Toen het na de klim wat vlakker werd, werd ik eraan herinnerend dat, 2 jaar terug, het ook voor mij hier zo goed als afgelopen was door dat vervelende spierscheurtje. Enerzijds blij dat ik er op deze plaats mentaal en fysiek nog veel frisser voorkwam dan toen maar langs de andere kant zorgde het nachtje door lopen nu ook wel voor een eerste serieuze dip. Misschien toch iets te snel naar boven geklommen, of ook iets te weinig gegeten?
Ken, Jamie en Sam op de top van Scafell Pike
De energie dip kwam bij Sam nog harder aan en voor de eerste keer ging de tijd sneller vooruit dan de afstand die ervoor voorzien was. Door te kiezen voor een schema van 22,5u hadden we voor onszelf wel wat buffer ingebouwd. Maar toch krijg je ook mentaal een tikje wanneer je beseft dat je ook nog eens meer dan de helft te gaan hebt.
Door Jamie’s ervaringen op het terrein, zijn eigen geslaagde ronde, z’n eerdere aandeel in andere succesvolle Bob Graham rondes, en de talrijke avontuurlijke en vermakende verhalen, vonden we na enige tijd dan toch een vrij goed tempo waardoor we voorlopig eigenlijk maar een kwartiertje moesten toegeven op onze richttijd.
Sam en in de verte Ken op weg van Scafell Pike naar Scafell
Stap voor stap verder lopen, stappen, klimmen, afdalen, blijven focussen op de ondergrond, hiervoor zijn we getraind! Toch blijft het moeilijk om de energie op pijl te houden. De concentratie en zelfs het verteren van de kleine hapjes voeding koste ook wat kracht. Kracht die je wel gedeeltelijk terugkrijgt wanneer je blijft eten. Maar kracht die bij Sam ontbrak omdat het blijven eten een onmogelijke opdracht bleek.
En toen we 6 uur en 40 minuten na ons vertrek uit Dunmail raise te Wasdale aankwamen was Sam er dan ook klaar mee. Moegestreden, met buikkrampen en kompleet leeg nam hij plaats in Peter’s camper en kwam opgeven voor het eerst ter sprake. Niet alleen omdat hij zich slecht voelde, maar vooral omdat hij mijn kans op slagen niet in gevaar wou brengen.
Met Peter, die ik ook ken van mijn Nepal reis nu ondertussen 10 jaar geleden, konden ik me geen beter teamlid toewensen voor de Wasdale halte, met jaren ervaring als gids en coach weet hij als geen ander in te schatten wanneer het echt tijd is om op te geven of wanneer er bij iemand nog een klein vlammetje energie over is dat kan aangewakkert worden. Ook Ian, die het van Jamie ging overnemen heeft ruime ervaring. Zelf als loper maar ook met het bijstaan en begeleiden van Bob Graham lopers en samen konden ze Sam dan toch overtuigen om verder te gaan. We waren immers nog goed op schema om binnen de 24u Keswick te bereiken.
Zaterdag 19 of Juli 2025, 11.15u - Leg 4 Wasdale - Honister
Lopen, stappen, klauteren
Wasdale wordt in de volksmond ook wel eens ‘The Bob Graham graveyard’ genoemd omdat er al talrijke pogingen tot een vroegtijdig einde gekomen zijn.
Ik wist dit ook op voorhand en voor mij persoonlijk is de klim uit Wasdale, die nog volgen moet, de moeilijkste en zwaarste klim van de hele ronde. Een groot deel van mijn mentale voorbereiding bestond dan ook uit het visualiseren en het op voorhand beleven van de bevoorradingshalte in Wasdale en de ellendige klim naar de top van Yewbarrow.
Door spierpijn, negatieve gedachten en vermoeidheid op voorhand voor de geest te halen kon ik mijn toestand en de situatie op het moment zelf goed relativeren. Ik had me voorgenomen om uit te kijken naar de beklimming in plaats van er tegenop te zien en het bleek te helpen. Mentaal dan toch, fysiek bleef het enorm zwaar en er bleek maar geen eind aan te komen.
Leg 4 hebben we ook helemaal uitgelopen tijdens onze trainingsweek in mei. Door uitdroging en inspanning heb ik toen enorm afgezien. Die wazige blik en de opgebruikte benen van toen bleken op zich ook een hele goede voorbereiding geweest te zijn want in vergelijking met toen voelde ik me vandaag eigenlijk nog stukken beter. Eens de top uiteindelijk werd bereikt, was ik er dan ook van overtuigd dat ik, zonder enige ongelukken, Keswick zou halen. Al dan niet in de vooropgestelde 24u, voor mij was het op dit moment belangrijker om samen te eindigen.
Mijn licht euforisch gemoed stond zwaar in contrast met Sam’s miserabele gevoel.
Sam: deel 4 gestart en dan een ellendig lange klim, daarboven was ik er dan toch echt klaar mee, en ik zag Ken zijn kansen om binnen de tijd te eindigen door mij in rook opgaan. Maar van Peter en Ian was er van stoppen nog steeds geen sprake. Opgeven wordt hier niet toegestaan. Ook al probeerde ik van ‘ik kan echt niet meer, te veel krampen. leeg, oververmoeid, ik geraak helemaal niet meer vooruit’. Als antwoord kreeg ik dan, ’je hebt nog tijd zat’ en ’niet overgegeven - geen probleem’ 🥴
De ene voet voor de andere dan maar en na een tijdje heb ik me bij de situatie neergelegd. Er wordt mij verwacht wordt dat ik gewoon moet blijven doorgaan tot ik erbij neerval. Als bij wonder bleek dit nog te helpen ook en geleidelijk aan viel de spanning wat van me af en begon de energie opnieuw te stromen. Vooral de glimlachende Herdwick schapen die talrijk aan de kant staan bleken een bron van inspiratie en de precieze oppepper die ik nodig had. Net voor de afdaling naar Honister, het einde van deel 4, wist ik dan ook dat ik Keswick zou halen. Ik stuurde Ian met Ken voorop. Ik haal het niet onder de 24 uur maar Ken misschien nog wel.
Maar met de druk eraf kwamen mijn loopbenen opeens ook terug en slechts 5 minuten na Ken bereik ik onze bevoorrading waar onze supporters talrijk aanwezig waren. Het leek net een formule 1 pitstop en na enkele stukjes watermeloen die Ken blijkbaar niet opkreeg stond ik alweer aan de voet van de volgende berg. Ik heb uiteindelijk mijn 5926e adem gevonden en samen met Jamie kwam ik geleidelijk aan dichter bij Ken die met de hulp van Neil ook uit Honister was vertrokken.
Zaterdag 19 of Juli 2025, 16.43u - Leg 4 Honister - Keswick
Robinson, nummer 42, de laatste bergtop
Toegekomen in Honister en op luid gejuich onthaald, na meer dan 20 uur onderweg. Het was een fijn weerzien met familie en vrienden. Er was ook watermeloen aanwezig, wat een feest. Al leek het van in de verte wel op een feestje aan de finish, veel tijd om neer te zitten en te genieten van mijn watermeloen werd me niet gegund. Neil en opnieuw ook Jamie stonden klaar voor het laatste stukje, komaan het kan nog!
Ik was nog maar net aan de laatste lange klim begonnen en achter me zag ik Sam ook al tevoorschijn komen, in een tempo dat ik de laatste 10 uur niet meer van hem gewoon was.
Sam bleef goed doorgaan en beetje bij beetje won hij terrein op mij zodat we samen de top van Robinson, bergtop 42, bereikten. Nog even poseren voor de foto en dan weer doorgaan.
Eerst nog de lange afdaling zonder ongelukken overleven en dan nog een achttal km over verharde ondergrond, op glooiende wegen naar Keswick.
Met nog 6 kilometer te gaan kwamen we voorbij ons huurhuisje. Oskar en Simon vervoegden zich bij ons gezelschap en samen liepen we richting Keswick.
Op het plein voor de Moot Hall gaat het leven z’n gewone gang op zaterdagavond, al beginnen de meeste mensen spontaan the applaudisseren wanneer ze twee verwilderde lopers zien sprinten richting de beroemde deur van de Moot Hall.
Nog even opletten dat je niet wordt overreden, het pleintje over, trapjes op en samen raken we dezelfde groene deur aan die 23uur een 29’ geleden symbool stond voor het startshot van onze tocht.
Zaterdag 19 of Juli 2025, 19.23u - Keswick - Moot Hall
Moot Hall, met een deel van ons top team
We did it! Zo goed als iedereen die ons onderweg of tijdens de jaren voorbereiding geholpen heeft was aanwezig. Jane kon er jammer genoeg niet bij zijn door de zware tegenslag die ze eerder dit jaar te verwerken kreeg, maar Dave was wel aanwezig. Van bij het begin maakte hij ons warm met heroïsche verhalen, vertelsels en anekdotes. En samen met Jane stonden hij ook altijd klaar om ons op te vangen, onderdak te geven en van lekker eten te voorzien tijdens onze tripjes naar het Engelse Lake District.
Van onze vriend Guy krijgen we een kleine badge waarop ‘Fell Runner’ te lezen staat.
Zoals net geen 3000 anderen en slechts enkele Belgen behoren we nu bij het Bob Graham clubje en kunnen we onszelf eindelijk volwaardig Fell Runner noemen.
En de volgende uitdaging stond ook al klaar. Een halve liter bier naar binnen werken. Maar ook nu stonden we er niet alleen voor, ons trouwe en onmisbare team dat aan de finish opdook had even goed een feestdrankje verdiend en na vele jaren van dromen, plannen, ongeluk, vallen en opstaan konden we eindelijk het succes even vieren. Heel even maar, want ik kijk al uit naar dat warme bad en een zacht bed.
Uiteindelijk is het de hele dag droog gebleven, weinig wind en ook niet te warm. Ideale omstandigheden om in te lopen. En al heb je het weer niet in de hand, een goede voorbereiding zal je kans op slagen zeker verhogen.
Wil je zelf eens je kans wagen, ik help je graag op weg met raad en eventueel ook daad. Als geen ander weet ik hoe moeilijk het kan zijn om voldoende lopers bijeen te krijgen. Sam en ikzelf kijken er dan ook naar uit om vroeg of laat onze ervaring te delen en zelf eens deel uit te maken van jou expeditie.
Foto’s: https://www.instagram.com/jmruther4d
Dit is wat je op het internet vindt over The Bob Graham Round:
Het voltooien van de Bob Graham Round vereist een zeldzame combinatie van fysiek uithoudingsvermogen, mentale kracht, strategisch denken, en een diepe verbinding met de natuur en Engelse Fells. Het is meer dan alleen. een looptocht; het is een persoonlijke test tegen tijd, terrein en jezelf.
Hier is een overzicht van de benodigde karaktereigenschappen:
1. Onwrikbare Vastberadenheid
De Bob Graham Round is 106 kilometer en telt meer dan 8000 hoogtemeters, over 42 Lake District bergtoppen, te voltooien binnen de 24 uur.
De enorme schaal vereist een diepe bron van vastberadenheid en uithouding — een ijzersterk doorzettingsvermogen, zelfs bij uitputting, kou of pijn.
2. Mentale Weerbaarheid
Lopers brengen lange uren door in het donker, vaak in eenzaamheid of stilte.
Omgaan met vermoeidheid, hallucinaties, weersveranderingen en eindeloos klimmen en dalen vereist kalmte onder druk en een ijzerstek vermogen om het hoofd koel te houden.
3. Nederigheid en Respect voor de Natuur
Het Lake District is prachtig maar meedogenloos.
Weten wanneer je moet doorduwen en wanneer je moet inhouden—eerbied voor het terrein en de weersomstandigheden — zijn essentieel om te overleven, niet alleen voor een succesvolle ronde.
4. Planning en Discipline
Succes zit niet alleen in de benen—navigatievaardigheden, tijdverdeling, voedingsstrategie, en tempo zijn essentieel.
Training voor de BGR vereist maanden (vaak jaren) van voorbereiding en zelfdiscipline.
5. Zelfredzaamheid en Teamgeest
Hoewel de Ronde solo kan worden volbracht, wordt traditioneel vertrouwd op een team van begeleiders en supporters.
Het is van belang om een evenwicht te vinden tussen onafhankelijkheid en vertrouwen in je ondersteuningsteam. Veerkracht en teamwork zijn cruciaal.
6. Passie voor de bergen (Fells)
De Bob Graham Round is geen commerciële wedstrijd. Er zijn geen medailles, geen prijzengeld.
Wat de meesten drijft is liefde voor de ‘wilde’ natuur, traditie en persoonlijke uitdaging.
In essentie is iemand die de Bob Graham Round voltooit niet alleen een atleet. Het zijn gedisciplineerde avonturiers,doorgewinterde optimisten, die zingeving vinden in snel en licht gepakt, bewegen door bergen en dalen met een doel voor ogen en trots in het achterhoofd.
Het voltooien van de Bob Graham Round vraagt om een bijzondere mix van lichamelijke conditie, psychologische sterkte, tactisch inzicht, en een innige band met de natuur en Engelse Fells.
Het gaat verder dan een simpele hardloopuitdaging; het is een persoonlijke strijd tegen tijd, landschap en je eigen grenzen.
Dit zijn de essentiële eigenschappen die nodig zijn:
1. Absolute Toewijding
De Bob Graham Round beslaat 106 kilometer met ruim 8000 hoogtemeters, over 42 Lake District bergpieken, af te leggen binnen 24 uur.
Deze immense opgave vraagt om een onuitputtelijke bron van wilskracht en volharding — een onbreekbare spirit, zelfs bij vermoeidheid, kou of pijn.
2. Geestelijke Veerkracht
Deelnemers lopen urenlang in duisternis, vaak in afzondering of stilte.
Het omgaan met uitputting, waanbeelden, wisselend weer en eindeloze klimpartijen vereist rust onder spanning en een onwankelbaar vermogen om helder te blijven denken.
3. Bescheidenheid en Natuurbesef
Het Lake District is adembenemend maar genadeloos.
Begrijpen wanneer door te zetten en wanneer te temporiseren — respect voor het terrein en de weersomstandigheden — is vitaal voor overleving, niet alleen voor een geslaagde ronde.
4. Organisatie en Zelfdiscipline
Succes zit niet alleen in uithoudingsvermogen — navigatie-expertise, tijdmanagement, voedingsplan, en tempo zijn cruciaal.
Voorbereiding op de BGR vergt maanden (vaak jaren) van toewijding en zelfbeheersing.
5. Autonomie en Samenwerking
Hoewel de Ronde alleen kan worden gelopen, is er meestal steun van begeleiders en supporters.
Het is cruciaal om balans te vinden tussen zelfstandigheid en vertrouwen op je supportteam. Flexibiliteit en teamspirit zijn essentieel.
6. Liefde voor de bergen (Fells)
De Bob Graham Round is geen commercieel evenement. Er zijn geen medailles, geen geldprijzen.
De meeste deelnemers worden gedreven door passie voor wilde natuur, traditie en persoonlijke groei.
Kortom, iemand die de Bob Graham Round voltooit is meer dan een atleet. Het zijn gedisciplineerde ontdekkingsreizigers, geharde optimisten, die betekenis vinden in het snel en minimalistisch bewegen door bergen en valleien met een missie vooruit en trots in het hart.